Project Because We Carry.

Een verslag van onze missie op Lesbos

Het begon allemaal 29 augustus: Anna en Steffi wilden de vluchtende moeders en hun kinderen gaan helpen op Lesbos.
Because We Carry stond in 24 uur op de kaart. Binnen een paar weken zijn we uitgegroeid tot een echte organisatie. We hebben door jullie steun, mooie woorden, donaties en al die dragers vleugels gekregen.

Echter, Lesbos was vele malen heftiger dan wij verwachtten. Ons idee van bij elkaar blijven en dragers uitdelen werd al snel splitsen, scheuren, door de verrekijker turen, boten binnen halen, rillende peuters warm krijgen, troosten, rennen, bananen kopen en uitdelen en weer verder scheuren.
Dragers uitdelen waar het kon, het water in, weer een boot, dirt road (ongeasfalteerde weg door de bergen) over scheuren, turen en ga zo maar door.

We hebben op Facebook foto’s gedeeld en soms kleine verhalen. Nu thuis, beginnen we een beetje te landen en is het eindelijk tijd voor ons verhaal op Lesbos.

Lesbos:
Daniëlle en Maaike vertrokken een dag eerder en konden ons al vertellen dat er voor ons hotel in Eftalou zwemvesten in hoopjes op het strand lagen. Shit, precies als op de foto’s die we kennen uit de media dus.
Een dag later vloog de rest van de crew met Transavia, die ons met zo veel liefde ontving en ons vertelde zo blij te zijn ons te kunnen helpen, in het holst van de nacht.

Hoop kriebels bij de meesten van ons, want wat stond ons in vredesnaam te wachten? Zenuwachtig en toch al scherp ( zonder slaap) tuurden we door de vliegtuigraampjes. Bergen oranje zwemvesten konden we zien: oef.

Vanaf het vliegveld, Mitilini, was het nog anderhalf uur rijden met de gehuurde transporter busjes. Tot ruim een week geleden moest men dit nog allemaal lopen.

Aangekomen gingen we de buurt verkennen en kennismaken met de organisaties die al langer aan de slag zijn. Stichting Bootvluchteling en Waha zitten vlakbij met een post waar vluchtelingen eten, drinken, kleding en eerste hulp krijgen.

Doodop, na 36 uur niet slapen, maar high van de adrenaline gingen we slapen. De volgende ochtend moesten we de koffie laten staan, want we hoorden Steffi gillen: Twee boten voor het hotel!

Steffi was alleen! Een hele heftige vuurdoop voor haar. Ze bracht de boot veilig aan land, pakte de eerste baby aan, draaide zich om en daar staat gelukkig Darcia. De rest kwam aangehold. Gelukkig was de post van Stichting Bootvluchteling vlakbij, dus ze konden daar redelijk snel naartoe. De eerste dragers deelden we uit.

Maar wauw, wat intens was dit. Hier hadden we geen rekening mee gehouden: ‘Wij, Alleen, boten binnenhalen?? Primaire hulp geven? HELP!’

In teams reden we de dirt road af, turend over de kust hielpen we vele boten binnen. Soms met andere hulpverleners, maar ook heel vaak alleen. We wisten inmiddels wat de procedure was: zwaaien met een oranje zwemvest zodra ze in zicht zijn, of seinen met een nooddeken, als ze 20 meter van het strand zijn gebaren dat ze moeten blijven zitten en de motor af moeten zetten. Eén iemand pakt de boot aan de zijkant vast en vraagt naar baby’s aan boord. Die kwamen dan omhoog uit de middelste cirkel van de boot. Natte baby’s en kinderen droegen we naar het kiezel strand en hielpen anderen de rest veilig aan wal te krijgen. Elkaar opzoeken, welke baby hoort bij welke mama, tranen en paniek, applaus en het kussen van de aarde. Dan kwam voor ons het moelijkste stuk: uitleggen dat de meesten moeten lopen. Omdat wij busjes hebben kunnen we wat gezinnen met kinderen vervoeren en onderweg kwamen we ook vaak vrijwilligers met auto’s tegen, maar het gros moest lopen tot de eerste post. Dat is in sommige gevallen niet heel erg ver, maar in veel gevallen is dat nog zo’n 8 km door de steile bergen op een hele enge weg. ‘Sorry mannen, maar vrouwen en kinderen eerst’.

Gelukkig zijn alle mensen die we hebben ontmoet bijzonder begripvol en uiterst bescheiden geweest en snapten ze dit allemaal, maar het bleef een zware keuze. Ahmed, onze tolk kon goddank wat mensen geruststellen en ons ook weer hun verhalen vertellen. Barstte hij soms in tranen uit. Ahmed, wat is er? Verhaal van een vrouw op onze achterbank: in de haast en onder bedreiging van de smokkelaars heeft ze haar baby moeten achterlaten. Ander verhaal: Een man had geen geld meer, maar moest naar de overkant nadat hij zijn hele gezin al had verloren aan bombardementen. “Je hebt toch een huis? Geef je sleutels maar.” En dan die dankbaarheid van iedereen. Why? We kunnen maar zo weinig doen, maar we worden overvloedig bedankt en krijgen cadeautjes toegestopt: koekies, dadels. Darcia kreeg zelfs een gebedsketting:’ moge deze jou beschermen voor de rest van je leven.’

Onderweg deelden we water, bananen, broodjes en dragers uit. De dragers werden soms wat verbaasd ontvangen, maar al gauw bleken de Baby Björn en de Chicco populair te zijn. Wat een geweldig gezicht was dat, moeders zo trots en blij met hun kind op de borst in een drager.
De doeken waren een stuk ingewikkelder voor hen. We hebben hele kleine baby’s er mee geholpen en ze zijn ook vaak gebruikt als deken. Waar bij elke stichting een tekort aan is. Dat deze doeken later drijfnat achtergelaten zijn is even slikken voor ons, maar wel logisch. Een natte doek, die je primair bij de aankomst warm heeft gehouden, is daarna nat en onhandig. Maar hij heeft toch geholpen!

Omdat we zo veel mensen onderweg tegenkwamen en zo veel mensen ontvingen na een bootlanding, wilden we continu de wagens vol hebben met eten en drinken. Elk team had inmiddels z’n eigen adresjes. Winkeleigenaren waren zo blij met onze hulp en hun omzet, we werden huilend ontvangen en geknuffeld. We mochten voor een lief prijsje water, brood en fruit inslaan.

De oproep op Facebook dat we boodschappen wilden doen sloeg aan. We kregen in de transacties hele boodschappenlijsten door: “€10,- voor luiers en billendoekjes”, “€3,- voor een tros bananen”, “15,- voor koffie voor jullie”. Hartverwarmend. Nou, de luiers en billendoekjes hebben we ingeslagen! We hébben wat baby’s op de achterbank moeten verschonen.

Bijna iedereen had natte schoenen en een natte broek. Sommige waren volledig nat. En in de ochtend is het koud. Dus kleding, dat was ook nog een ding. Gelukkig hadden we nog van Big & Belg een lading nieuwe kleren en schoenen mee kunnen nemen, waar we in Nederland al setjes van hadden gemaakt in leeftijdscategorie en M/J, dus dat was supermakkelijk te verdelen daar, maar zo snel op. Zo vreselijk veel kinderen in zeiknatte kleding voor ons neus gehad en dan geen kleren hebben. Ja, daar sta je dan met je draagdoeken. Met jullie goedkeuren en donaties hebben we weer wat winkels leeggekocht, maar nu met Crocs, joggingspakjes (unisex) en schoenen met klittenband. Hup, die kouwe lijffies meteen in een lekker pak hijsen en die opgezwolle voetjes in makkelijke schoenen.

De laatste dag hebben we nog een lading kleren en paracetamol afgeleverd bij de post in Eftalou en hebben de Franse artsen van Waha de rest van onze dozen overgenomen om uit te delen. We hebben 85 dozen meegenomen en 23 dozen aan hen gegeven. We zullen contact met hun leggen hoe dat er voor staat. Wat overblijft mag in een opslag blijven tot we terugkomen: fijn!

Vlak voor vertrek nog drie boten aangekomen voor het hotel. Shit! Net alles weggebracht! Gelukkig hadden we nog één draagdoek in de auto in de laatste twee dozen die beloofd waren aan een plaatselijk ziekenhuis.

Ontdaan en zwaarmoedig zijn we vertrokken. Tussenstop in Athene alwaar we op het Victoriaplein op elkaar geplakte mensen zagen in tentjes. En een heleboel kinderen. De meeste verveeld en loom. Dus maakten we meerdere tripjes naar de speelgoedwinkel. Half uur later: boven het plein wolken van bellenblaas.

Thuiskomst is raar, ontheemd. Want er is nog zo vreselijk veel te doen. Nog zo veel bootjes die aan land geholpen moeten worden, nog zo veel peuters waar we liedjes mee willen zingen, zo veel baby’s die in draagzakken gehezen kunnen worden, vrouwen vast houden, mannen troosten; “Ente fi aman” zeggen: je bent veilig.

We gaan terug. We gaan dan als een soort welkomst commitee. Dat plan werken we uit. Ook dan delen we de dragers uit, maar we zorgen ook voor genoeg kleding, eten en knuffels. We willen een goed plan hebben voor primaire hulp, laat ons nog even alles op een rijtje zetten. Dan ontvangen we graag weer jullie nodige, liefdevolle steun. Dank jullie wel voor al jullie steun tot nu toe. Al jullie vertrouwen en lieve woorden. We hebben met alle liefde van de wereld bijgedragen. ❤